Bir ağaç ne çok şey ifade eder insana. Gölgesinde oyun oynadığınız, gövdesine bisikletinizi dayadığınız, seyreyleyip hülyalara daldığınız, rüzgarla savrulan yaprak seslerinin arasında fiskos yaptığınız, çok eski bir dosta nazırmışçasına arkadaşınızla yanı başında tavla attığınız, belki sevgilinizle başınızı dayadığınız, sizinle yaş alan ağaçlar ne kıymetlidir.
Büyükada’daki evimizin önündeki Akasya ağacı öldüğünde hepimiz göz yaşı dökmüştük… Her sene adaya kavuştuğumuzda çınar ağacıyla hasret gidermemize ne demeli? Sonra Çankaya’yı süsleyen ve benim bir balerinin edasıyla bale yaptığına inandığım çam ağacı kararıp kül olunca kalbimizden nasıl da sanki bir parça kopmuştu…
Ve bu sene de palmiye ağacımız… Arap İzzet Paşa’lılar bu sene palmiye ağaçlarına ağlayacak… Adalar’da palmiye ağaçlarına musallat olan kırmızı böceklere bizim güzelim palmiyemiz de yenik düşmüş… Yerine ne koysak dolduramayız…
Büyükada’da her ağaç bir hikayedir. Eşi bulunmaz bu güzelliği, belki de yüzyılların biriktirdiği tüm masum anılarla beraber korumak hepimizin görevidir…
Elinize duygularınıza sağlık olsun. .. Çok güzel bir yazı. ..
evet cok dogru bızım de adada ki bahcemızde benim coksevdıgım iki palmıyemız bu sene kırmızı böceklere yenik düstu ve yerlerı dolmayacak.acımı anlatamam gunlerce palmiyelerimi kurtarmak için çabaladım ama olmadı ve Buyukada tum palmiyelerini kaybetmek uzere…Agac deyıp gecemiyor ınsan gunlerce agladım…
Yorumlarınız için çok teşekkür ederim.